โครงสร้างของการแสดงความคิดเห็น

This slideshow requires JavaScript.

   การใช้ภาษาแสดงทรรศนะ

               ในสังคมประชาธิปไตยการแสดงทรรศนะของบุคคลเกี่ยวกับเรื่องใดเรื่องหนึ่งย่อมเป็นปกติวิสัยที่พึงกระทำ หากทรรศนะนั้น แสดงออกโดยบริสุทธิ์ใจ เพื่อประโยชน์ทางสร้างสรรค์ และด้วยเจตนาอันดีต่อสังคมแม้จะแตกต่างหรือขัดแย้งกันย่อมนับได้ว่าเป็นประโยชน์ เพราะจะช่วยให้บุคคลอื่นๆ ได้มีโอกาสใช้ดุลยพินิจตัดสินใจเลือกวิถีทางแก้ปัญหาได้หลายทางด้วยความสุขุมรอบคอบขึ้น
ทรรศนะ ตามรูปศัพท์ หมายถึง ความเห็น การเห็น อาจเขียนว่า ทัศนะ ก็ได้ ปัจจุบัน ทรรศนะ คือ ความคิดเห็นที่ประกอบด้วยเหตุผล

โครงสร้างของการแสดงทรรศนะ
ประกอบด้วย ส่วนสำคัญ ๓ ส่วน คือ
๑.ที่มา หมายถึง ต้นเหตุที่ทำให้เกิดการแสดงทรรศนะ
๒.ข้อสนับสนุน หมายถึงเหตุผล ซึ่งอาจเป็นข้อเท็จจริง หลักการ ทรรศนะ หรือ มติของผู้อื่นที่ผู้แสดงทรรศนะนำมาสนับสนุนข้อสรุปของตน
๓.ข้อสรุป เป็นส่วนสำคัญที่สุดของทรรศนะ เป็นสารซึ่งผู้แสดงทรรศนะนำมาเสนอให้ผู้อื่นพิจารณายอมรับหรือนำไปปฏิบัติ อาจเป็นข้อเสนอแนะ ข้อวินิจฉัย ข้อสันนิษฐาน หรือการคาดการณ์อย่างใดอย่างหนึ่งก็ได้
ทรรศนะของบุคคลมีข้อแตกต่างกัน
บุคคลจะมีทรรศนะแตกต่างกันไปอันเนื่องมาจากสาเหตุสำคัญ ๒ ประการ คือ
๑.คุณสมบัติทางธรรมชาติ เช่น ไหวพริบ เชาวน์ ปฏิภาณ ความถนัด ซึ่งต้องอาศัยการส่งเสริมและสนับสนุนจากสิ่งแวดล้อม จึงจะพัฒนาได้อย่างเต็มที่ ดังนั้นการแสดงทรรศนะของบุคคลจะข้นอยู่กับอิทธิพลของสิ่งแวดล้อมค่อนข้างมาก
๒.อิทธิพลของสิ่งแวดล้อม หมายรวมถึงสิ่งที่มนุษย์สร้างหรือกระทำ และทุกสิ่งทุกอย่างเป็นธรรมชาติอันแวดล้อมตัวมนุษย์อยู่ทำให้มนุษย์มีความรู้ ประสบการณ์ ความเชื่อและค้านิยมแตกต่างกัน บุคคลที่มีความรู้ ประสบการณ์ ความเชื่อ และค่านิยมแตกต่างกัน ย่อมจะแสดงทรรศนะแตกต่างกันไปด้วย

ประเภทของทรรศนะ
๑.ทรรศนะเกี่ยวกับข้อเท็จจริง เป็นการสันนิษฐานว่าเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วนั้นมีข้อเท็จจริงที่ถูกต้องเป็นอย่างไร หรืออาจเป็นการคาดการณ์เรื่องที่เกิดขึ้นในอนาคตก็ได้
๒. ทรรศนะเกี่ยวกับค่านิยมหรือคุณค่า เป็นทรรศนะที่ประเมินว่า สิ่งใดดี สิ่งใดไม่ดี มีประโยชน์หรือไม่ เหมาะสมหรือไม่ ประเมินโดยเปรียบเทียบกับสิ่งที่อยู่ในประเดียวกัน
๓. ทรรศนะเกี่ยวกับนโยบาย เป็นการเสนอแนะให้ทำสิ่งหนึ่งสิ่งใด โดยมีขั้นตอนในการทำงานว่าควรทำอย่างไร จุดประสงค์ ประโยชน์ที่ได้รับ เมื่อเกิดปัญหาแล้วจะแก้ไขปรับปรุงได้อย่างไร
สรุปประเภทของการแสดงทรรศนะ
๑. ข้อเท็จจริง วิเคราะห์ เดา สันนิษฐาน คาดคะเนใช้เหตุผลสรุป
๒. ค่านิยม คุณค่า ประเมิน ดีไม่ดี เปรียบเทียบ
๓. นโยบาย สังเคราะห์ แนะนำ
ภาษาที่ใช้ในการแสดงทรรศนะ
๑. การใช้สรรพนามบุรุษที่๑ ประกอบกับคำกริยาหรือกลุ่มคำกริยาที่ชี้ชัดว่าเป็นการแสดงทรรศนะ เช่นดิฉันเห็นว่า ข้าพเจ้าเข้าใจว่า ผมขอสรุปว่า พวกเรามีความเห็นว่า ที่ประชุมมีมติว่า เราขอเสนอแนะว่า
๒. การใช้คำหรือคำที่ชี้ชัดว่าเป็นการแสดงทรรศนะ เช่น คำว่า น่า น่าจะ คง คงจะควร ควรจะ พึง พึงจะ มัก มักจะ สม สมจะ ดูจะ เห็นจะ ควรต้องจะ
ปัจจัยที่สงเสริมการแสดงทรรศนะ
๑.ปัจจัยภายนอก เช่น สื่อ ผู้รับสาร บรรยากาศแวดล้อม เวลา สถานที่
๒.ปัจจัยภายใน ได้แก่ ความสามารถในการใช้ภาษา ความชื่อมั่นในตนเอง ความรู้ประสบการณ์ทัศนคติ สติปัญญาและความพร้อมทางร่างกาย

การประเมินค่าทรรศนะ
ทรรศนะที่ดีจะต้องมีลักษณะดังนี้
๑. ก่อประโยชน์ให้แก่บุคคลส่วนใหญ่
๒. มีคุณค่าในทางสร้างสรรค์ คือ เสนอแนะสิ่งแปลกใหม่ที่นำไปใช้ประโยชน์ได้และยังธำรงสิ่งดีงามของสังคมไว้
๓. มีความสมเหตุสมผล คือ ข้อสนับสนุนมีน้ำหนักพอที่จะทำให้ข้อสรุปน่าเชื่อถือได้
๔. เหมาะแก่การและกาลเทศะ
๕. ภาษาที่ใช้มีความแจ่มแจ้งชัดเจน ตรงตามความต้องการและเหมาะแก่ระดับการสื่อสาร

(เนื้อหาจาก https://thaisst.wordpress.com/2013/09/06/lang/)

• Posted by in ภาษาไทย ม6