หลักฐานทางประวัติศาสตร์ที่เกี่ยวข้องกับการนับและการแบ่งช่วงเวลาในระบบต่างๆได้มาจากโบราณวัตถุและโบราณสถานที่พบในดินแดนต่างๆของโลกทำให้สันนิษฐานได้ว่ามนุษย์ที่อาศัยอยู่ในยุโรปเมื่อ 200 ปีมาแล้วได้ขีดเส้นหรือเซาะร่องบนไม้หรือกระดูกสัตว์เพื่อนับวันจากรูปร่างของดวงจันทร์ที่เปลี่ยนแปลงไปแต่ละคืน
เฮโรโตตุส (Herodotus)
บิดาวิชาประวัติศาสตร์ของโลกตะวันตก (ประมาณ 484 – 420 ปีก่อน ค.ศ.)
นักประวัติศาสตร์ชาวกรีกเป็นผู้บันทึกสงครามระหว่างกรีกกับเปอร์เซีย ซึ่งได้รับการยกย่องว่าเป็นวรรณกรรมรูปแบบใหม่ เพราะมีการเรียงลำดับเรื่อง มีการตั้งประเด็นปัญหา ซึ่งก่อให้เกิดการเรียนรู้เกี่ยวกับพฤติกรรมมนุษย์ และคำว่า Historic ที่ เขาใช้ในงานเขียนซึ่งก่อนหน้ามีความหมายว่า วิจัย เพียงอย่างเดียวได้กลายเป็นคำใหม่คือ คำว่า “ประวัติศาสตร์”
ซือหม่า เซียน (Sima Qian)
บิดาวิชาประวัติศาสตร์โลกตะวันออก (ประมาณ 145 – 85 ปีก่อน ค.ศ.)
นักประวัติศาสตร์ชาวจีน สมัยราชวงศ์ฮั่นตะวันตก ตรงกับรัชสมัยฮั่อู่ตี้ เป็นผู้ประพันธ์หนังสือ “สื่อจี้” ซึ่งแปลว่า “บันทึกของนักประวัติศาสตร์ โดยได้บันทึกสภาพการเมือง เศรษฐกิจ วัฒนธรรม และประวัติศาสตร์ในระยะเวลา 3,000 ปี ตั้งแต่บรรพกาลถึงราชวงศ์ฮั่นตะวันตก นับเป็นหนังสือประวัติศาสตร์รวมหลายยุคสมัยเล่มแรกของจีน
สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ
บิดาประวัติศาสตร์ไทย (พ.ศ.2405 – 2486)
ทรงเป็นราชโอรสองค์ที่ 57 ในพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ประสูติแต่เจ้าจอมมารดาชุ่ม ทรงประกอบพระกรณียกิจต่างๆมากมาย ซึ่งล้วนเป็นประโยชน์แก่บ้านเมือง และทรงเป็นบุคคลแรกๆที่ให้ความสนใจประวัติศาสตร์ไทยโดยได้ทรงพยายามค้นหาหลักฐานทางประวัติศาสตร์ต่างๆ เพื่อแต่งตำราเผยแพร่ ซึ่งเป็นประโยชน์แก่การศึกษาประวัติศาสตร์ไทยมาก