[We Are Sorry!]
ขอโทษที! พวกผมมันอันตราย!
เคยคิดว่าคุณจะต้องก้าวไปเป็นที่หนึ่งไหมครับ?
ให้ตายเถอะ เมื่อโชคชะตาเล่นตลก
ผมมีความจำเป็นต้องขึ้นไปเป็นที่หนึ่งของวงการหนึ่ง
และอะไรๆมันก็คงจะง่ายขึ้นถ้าไม่ใช่ว่าไอ้วงการที่ว่านี่คือ
วงการของนักเลง.
ผู้แต่ง : KJ Kuroto
ผู้ช่วย : Tadashi Hamada
Fiesta College
อันเฟียสต้า มีมา หลายร้อยรุ่น คอยเกื้อหนุน จุนเจือ มิตรสหาย
ผู้ใดหมิ่น ผู้นั้น ต้องวอดวาย ความฉิบหาย จะมาเยือน ไม่รู้ตัว
ไม่เคยมั่ว ข่มเหง ผู้ใดก่อน ใครเดือดร้อน จะช่วยเหลือ ไม่หลีกหนี
ไม่มีใคร กล้ารังควาน ตามราวี ไม่ปราณี คนระยำ ทำตามใจ
จาก : สุภาพบุรุษ F.T. ผู้เกรียงไกร จงจำไว้ อย่ามาซ่า ท้าลองดี.
กลอน By KJ Kuroto & ไอ้แจ็ค
“นักเลงน่ะ! บางที มันก็ไม่ได้มีแต่ตีกันหรอกนะเว้ย!”
นี่ไม่ใช่แค่นิยายเด็กตีกัน! แต่นี่คือนิยายมิตรภาพ! ความเชื่อใจ! ศักดิ์ศรี! การชิงดี!ชิงเด่น! การเป็นที่หนึ่ง! การถล่ม! และทำลาย!
ความอบอุ่นหัวใจ(?) ความรัก(?) การจิ้น(?)
ความฮา! ความเกรียน! เพี้ยน! มั่ว! รั่ว! บ้า! และปัญญาอ่อน!!!!!!!
>>ทุกสิ่งที่เราได้กล่าวมานั้น คือสิ่งที่คุณจะได้พบในนิยายเรื่องนี้!<<
คำเตือน!
นิยายเรื่องนี้ 15+ เพราะเต็มไปด้วยคำหยาบคาย เพื่ออรรถรสและตามความถนัดของผู้แต่ง เป็นนิยายรุนแรงบางช่วง เผยแผ่ความเลว แต่ก็ยังขอยืนยันว่านี่คือนิยายมิตรภาพ!!!!
*หมายเหตุ นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนโปรดใช้จักรยานในการรับชม...!!!//ถรุ้ยยย
*ผิดพลาดประการใดก็ต้องขอประทานมอเตอร์ไซค์..!//ห้ะ!
“กูต้องการจะครองที่นี่! และกูต้องการพวกมึงไปช่วยกูด้วย!”
KJ Kuroto
ปิดเรื่องเก่าแล้วก็มาเปิดเรื่องใหม่ในวันเดียวกันเลย เรื่องเก่าเป็นนิยายทำลายมิตรภาพ(?)ก็ไปตามอ่านกันได้นะครับจบแล้วเรียบร้อย ก็มาเปิดนิยายมิตรภาพเรื่องใหม่ก็ฝากติดตามกันด้วยนะครับผม^ ^
>>นิยายเรื่องนี้จะพยามอัพอาทิตย์ละ 1 ตอนนะครับ<<
แต่หากเกิดเหตุไม่คาดฝันจะมาเป็นเปอร์เซนต์นะครับ
มาอัพตามปกติแล้วค้าบบบบบ!!!
ขออภัยที่ต้องให้ทุกคนรอนานแล้วก็ขอบคุณที่ทุกคนยังรอนิยายเรื่องนี้นะครับผม
“ผู้ชายอะไรวะ? อ่อนแอฉิบหาย ไอ้ขี้ก้าง!”
“นั้นซิ ตัวแค่นี้ไม่มีทางหาแฟนได้แน่!”
”คนอย่างมึงไม่มีวันมีใครมารักหรอก!”
”เป็นกูนะ กูยอมตายดีกว่ารักคนอย่างมึง!”
ทั้งหมดคือเหล่าคําดูถูกที่เหล่าผู้หญิงอํามหิตใช่กับตาล พวกนางแต่ละคนพลัดกันอัดสีข้างตัวเขาแล้วตบหน้าและผลักจนเขาล้มไปนอนกองบนพื้นก่อนถ่มนํ้าหลายใส่แล้วเหยียบที่ต้นขาเตะตามแขนของชายหนุ่มตัวเล็ก แต่ละคนพากันหัวเราะเยาะเขาแบบไม่ยั้งแล้วเอาเศษสายยางที่ตัดมาใช่ฟาดที่ลําตัวของตาลด้วยความซาดิสม์จนทําให้อีกฝ่ายมีแผลบอบชํ้าอยู่เต็มไปหมดจนไม่เหลือสักจุดที่ไม่ได้เจ็บ
ตาลร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดเมื่อถูกจีน่าซ้อม ชายหนุ่มไดแต่ปล่อยให้ผู้หญิงที่แข็งแรงกว่าทุบตี นางกับเพื่อนๆในโรงเรียนเดียวกันรุมทําร้ายตาลก่อนเดินไปกินข้าวกลางวัน ทิ้งให้เขานอนกองอยู่กับพื้นโดยที่ลุกไปไหนไม่ขึ้น หนุ่มเอวบางซับนํ้าตาตัวเองแล้วค่อยๆลุก เขาพยายามเดินกะเพกไปที่ห้องพยายาลแล้วนึกย้อนถึงการที่นางรังแกเขามาแล้วตั้วหลายต่อหลายครั้งจนนับไม่ถ้วน แต่พวกเขาก็ไม่เคยที่จะใช่ความรุนแรงกับตาลถึงระดับที่ทําให้เลือดออกขนาดนี้มาก่อน นับวันจีน่าจะยิ้งทํารุนแรงกับเขาขึ้นเรื่อยๆ เธอคือผู้หญิงที่หน้าตางดงามแต่ว่าจิตใจชั่วชอบรังแกคน นางไม่เคยกลัวเดือดร้อนเพราะเป็นลูกสาวเจ้าแม่ขาใหญ่ที่ตามใจมาแต่ยังเล็ก คอยออกหน้ารับแทนตลอด บวกกับเธอเองก็ไม่เคยก็เรื่องร้ายแรงให้ใครเดือดร้อนด้วย หากไม่นับเรื่องต่อยตีตามภาษานักเลงอันธพาลวัยรุ่น
เขาถอนหายใจแล้วเดินออกมาหลังจากคุณพยาบาลได้ช่วยทําแผลให้อย่างเรียบร้อยและเขาได้ขอร้องให้เธอไม่บอกใครว่าเขามาหาแล้วเดินไปนั้งอ่านหนังสือในห้องสมุด ความสงบในห้องมันเหมาะสมกับคนที่รู้สึกค่อนข้างดีตอนอยู่ตามลําพังอย่างเขานัก เวลานี้เขาก็ตั้งใจทบทวนแล้วนึกถึงครั้งแรกที่ถูกจีน่ามาหาเรื่อง สาวลูกครึ่งคนสวยชอบพานักเลงคนอื่นในแก็งเธอมารวมกัวกันกลั่นแกล้งตาลสารพัดวิธีแบบไม่แยแสว่าเขาจะรู้สึกเจ็บปวดแค่ไหนกับการกระทําของพวกนางแต่ละคน นางเริ่มหาเรื่องเขาหลังจากเขาเผลอเดินชนนางในทางเดิน ทั้งๆที่เขาก็รีบขอโทษแบบจริงใจไปแล้ว พวกเธอกลับเป็นนักเลงขาโหดที่ชอบทําร้ายคนอื่นไปซะได้ อย่างน้อยเขาก็เป็นเป้าหมายใหม่ล้อนวามสนใจจากเหยื่อคนเก่าคนอื่นๆของพวกนางแต่ละคน ยังถือว่าการถูกกระทําแบบนี่มีข้อดีอยู่บ้างด้วย
นางเป็นสาวสวยนิสัยเกกมะเรกเกเรชอบทุบตีเขาบ่อยๆจนต้องชํ้ากลับบ้านไปทุกที แต่เขาก็ไม่เคยโกรธนางเพราะว่าตนนั้นมีนิสัยให้อภัยคนอื่นได้เกือบจะทุกเรื่องอยู่แล้ว เขายอมให้เธอมีความสุขกับการทําร้ายร่างกายเขาดีกว่าให้เธอไปทําให้คนอื่นต้องเจ็บ ชายหนุ่มคิดอย่างนี้จึงยอมให้เธอบูลลี่เขาง่ายโดยไม่ได้ป้องกันตัวและไม่พยายามหนี พวกหญิงกลุ่มนั้นเลยสามารถรังแกเขาได้โดยง่ายไม่ต้องลําบากอะไร
ชายหนุ่มอ่านหนังสือไปได้ซักพักก่อนเดินออกมาจากห้องสมุดแล้วจะออกไปจากรั่วมหาลัย ทว่าระว่างทางเขาได้พบกับผู้หญิงผมยาวสลวยคนหนึ่งนอนจมกองเลือดอยู่ เขามองไปรอบๆแล้วเห็นว่าไม่มีใครอยู่เลยรีบวิ่งเขาไปใกล้นางแล้วประคองให้ขึ้นมาพิงหน้าอกตนก่อนค่อยๆสํารวจดู ตาลพบว่าเธอมีบาดแผลถลอกและบอบชํ้าที่หน้าผากบวกกับแผลที่เหมือนจะได้มาจากการถูกแทงที่หน้าท้อง เมื่อดูเสร็จเขาก็รีบควักผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วกดทับแผลไว้เพื่อพยายามห้ามเลือดก่อนโทรเรียกรถพยาบาล ชายหนุ่มกดแผลไว้เพื่อหยุดเลือกที่ไหลออกมามากเท่าที่เขาสามารถก่อนมองหน้าเธออย่างสงสัย
เขาพึ่งมาสังเกตหลังโทรไปแล้วว่าผู้หญิงที่มองขึ้นมาหาเขาเป็นใคร นางก็คือจีน่าหรือยัยนักเลงคนสวยที่ชอบรังแกเขาอยู่บ่อยๆนั้นเอง ณะวินาทีนั้นเขาไม่สนใจเลยว่าเคยโดนนางทําอะไรมาบ้าง แต่กลับมุ่งมั่นว่าจะต้องช่วยเหลือหญิงสาวที่ดูเหมือนว่าจะโดนใครทําร้ายมาให้ถึงที่สุดเท่าที่เขาคนนี้จะทําได้ แม้ว่านั้นจะเป็นแค่การอยู่ข้างๆนางจนกว่าจะมีรถพยาบาลมาถึงที่ เขาพยายามพูดปลอบจีน่าที่ซีดเผือกจากการเสียเหลือดมากด้วยนํ้าเสียงที่อ่อนโยนโดยไม่แสดงออกถึงความกลัวแม้แต่น้อย
"อยู่กับผมนะ คุณจะต้องไม่เป็นอะไร ได้ยินมั้ย? ผมอยู่นี้แล้ว ชู่ว์" ตาลบอกในเสียงที่แผ่วเบาก่อนค่อยพยุงเธอให้ลุกขึ้นเพื่อที่จะได้กดแผลอย่างสะดวกกว่าเดิมแล้วปาดผมจากหน้าเธอเบาๆพลางบอกหญิงสาวว่าเขาจะไม่ทิ้งเธอไปไหน นางจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เดาความคิดในใจได้ยากอยู่ครู่หนึ่งก่อนซบหน้ากับไหล่อันบางของชายหนุ่มที่ตัวผอมเอวแทบจะคอดกิ่วแล้ว เขาตกใจแล้วรีบเอาแก้มแนบกับจมูกของหญิงสาวหน้าคมก่อนจะปล่อยลมหายใจยาวเฮือกหนึ่งเมื่อพบว่าเธอยังมีลมหายใจอยู่
ในที่สุดรถพยาบาลก็มาถึง เขาช่วยส่งเธอขึ้นรถแล้วเข้าไปนั้งคอยอยู่ข้างๆจีน่าด้วยระหว่างทางไปโรงพยาบาลเพื่อว่าจะคอยเป็นกําลังใจให้เธอได้บ้าง ตาลกุมมือเธอเอาไว้แน่นและหวังว่าความอบอุ่นจากมือเขาจะทําให้อันธพาลสาวดีขึ้นได้บ้าง แม้ว่ามันจะเป็นการปลอบใจตัวเองเท่านั้น เขาผิดเองที่ไปเจอเธอช้าเลยทําให้จีน่าอยู่ในช่วงเวลาขับขัน มีความเสี่ยงว่าจะไม่รอดแบบนี้
พอไปถึงมือหมอแล้วตาลจึงค่อยยอมปล่อยมือนางก่อนไปนั้งรออยู่ข้างนอกห้องฉุกเฉิน เขานั้งรอการผ่าตัดอยู่อย่างกระวนกระวายและเป็นห่วงว่าเธออาจจะไม่รอดก็ได้ เขามองขึ้นมาแล้วเห็นพ่อแม่จีน่าพอดี เด็กหนุ่มยกมือไไว้แต่อีกฝ่ายกลับรีบห้ามเขาไว้
"ฉันขอบใจหนูมากนะที่ช่วยยัยลูกสาวตัวแสบของฉันน่ะ" กุหลาบแม่ของสาวนักเลงรีบบอกชายหนุ่มที่หน้าแดงกับการที่เธอเรียกเขาว่า ‘หนู’ เหมือนกับผู้หญิงอีกหลายคนที่เรียกเพราะว่าเขาไปเป็นผู้ชายแต่หุ่นเปราะบาง
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมช่วยได้ก็สมควรช่วยอยู่แล้ว” เขารีบตอบกลับโดยไม่หวังให้อีกฝ่ายต้องรู้สึกติดข้างอะไรทั้งนั้น
"แต่ถึงยังไงทางเราก็ต้องขอบใจเธออยู่ดีและพ่อหนุ่ม เธอต้องการรางวัลอะไรมั้ย?" เต๋าพ่อของจีน่ายืนกรานพลางจับไหล่เขาเบาๆด้วยท่าทางอ่อนโยนจนทําให้ตาลแทบไม่อยากเชื่อว่าเขาจะเป็นสามีของเจ้าแม่มาเฟีย
"แค่จีน่าปลอดภัยผมก็ดีใจมากแล้วครับ ที่จริงตัวผมเองก็ไม่ได้ทําอะไรมากนอกจากโทรเรียกรถพยาบาล จะเอาความชอบก็ไม่ได้หรอกครับ" ตาลตอบแบบถ่อมตนเพราะไม่ต้องการให้ใครรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณเขา
"ถ้างั้นทีหลังถ้ามีเรื่องอะไรเดือดร้อนก็บอกพวกเราได้นะ ตกลงมั้ย?" พ่อจีน่าถามแล้วยิ้มเมื่อตาลตอบตกลงอย่างสุภาพนอบน้อมก่อนที่หมอจะเดินออกมาจากห้องพร้อมกับเข็นเตียงจีน่าออกมาด้วยในคราเดียวกัน
"คนเจ็บพ้นขีตอันตรายแล้ว ตอนนี้ให้เฝ้ารอฝื้นได้นะครับ" หมอบอกกับพวกเขาทุกคนก่อนที่จะพาจีน่าที่นอนอยู่ไปที่ห้อง พ่อแม่นางกับตาลรีบเดินตามไปด้วยความดีใจที่ตัวเธอปลอดภัยแล้ว ตางขออนุญาตินั้งเฝ้าอยู่ข้างๆจีน่าและดีใจเมื่อกุหลาบอนุญาติ
พวกเขาแต่ละคนเฝ้าดูสีหน้าอันธพาลคนสวยที่กําลังหลับอยู่ด้วยความเป็นกังวลบ้าง ถึงแม้ว่าจะพ้นขีดอันตรายแล้วแต่ทั้งสามก็อดห่วงไม่ได้ ในเมื่อสองคนเป็นพ่อและแม่ ส่วนอีกคนก็เอาแต่ห่วงคนอื่นไปหมด แม้กระทั้งคนที่เคยทําให้เขาเจ็บตัวมาหลายหนอย่างจีน่าก็ยังมีค่าในสายตาของเขา
ในที่สุดเธอก็ตื่นขึ้นมาเห็นหน้าของทุกคนในห้อง หญิงสาวหน้าตาดีขอโทษพ่อแม่ที่เธอทำให้ต้องเป็นห่วงก่อนเล่าให้ฟังว่าคนที่แทงนางคือคนจากแก๊งคู่อริที่กัดกันมานานแล้ว เธอหันไปมองหน้าของตาลที่นั้งอยู่ข้างเธอตลอดเวลาแล้วนึกถึงความเลวที่ตัวเองเคยทํา หลังจากทุกอย่างผ่านมาหมดแล้วเขาก็ยังไม่ทอดทิ้งเธอในยามที่เธอต้องการเขามากที่สุด
"ทําไมมึงถึงช่วยกู ไม่ปล่อยให้กูตาย? ทั้งๆที่กูเคยทําร้ายมึงมาตั้งหลายต่อหลายครั้ง" นักเลงสาวถามตาลแบบตรงไปตรงมาด้วยความสงสัยปนตื้นตันใจ เธอจําได้ว่าเขาโอบกอดเธอไว้แน่นระหว่างช่วยห้ามเลือดให้แล้วคอยบอกยํ้าว่าเขาจะไม่ทิ้งเธอไปไหนแล้วจะอยู่ตรงข้างเธอจนกว่าเธอจะปลอดภัย มันทําให้เธอรู้สึกอบอุ่นมากอย่างบอกไม่ถูก
"ชีวิตคนเรามีค่าเท่ากันหมด อย่าว่าแต่ทําร้ายเฉยๆเลย ต่อให้คุณเคยคิดจะฆ่าผม ผมก็เต็มใจช่วยคุณอยู่ดี" ตาลตอบแบบจริงใจ คําพูดของเขาทําให้หญิงสาวรู้สึกหน้าแดงผ่าวจบเก็บอาการแทบไม่อยู่ เธอเหล่มองพ่อกับแม่ที่พากันแอบยิ้มระหว่างที่ตาลออกไปบอกหมอว่าเธอฟื้นแล้ว
”ถ้าลูกจะเอาเขาทําผัว เดี๋ยวแม่จะช่วยเอง” กุหลาบบอกลูกสาวตัวดีเมื่อเห็นแววตาของนางที่แอบมอบให้กับตาลจากด้านหลัง“ผู้ชายดีๆแบบนี้ ระวังเบาจะโดนคนอื่นแย่งไปก่อนนะลูก ต้องรีบรวบหัวรวบหางเลย” คนเป็นแม่รีบแนะนําต่อ
“อย่าไปฉุดคร่าเขาล่ะ มันไม่ถูกต้อง ควรให้เบายินยอมแป็นของลูก” เต๋าพยายามออกรับแทนชายหนุ่มที่เพิ่งเคยเจอหน้าครั้งแรก
“มันช้าไปนะคะคุณ” กุหลาบท่วง “ลูกแม่ ถ้าต้องการล่ะก็ เดี๋ยวพอลูกหายดีแล้วพวกเรามาช่วยกันวางแผนลักพาตัวเขากันเลยดีมั้ย?” นางพูดกับลูกสาวที่เริ่มจะมีความคิดใหม่ๆแล่นเข้ามาในหัว ลักพาตัวตาลงั้นเหรอ? ฝังดูเข้าท่าดีเหมือนกันนิ น่าสนใจมาก เธอต้องลองคิดหาวิธีดีๆดูซักหน่อยแล้วงานนี้
ตาลกลับเข้ามาหลังยากนั้นแล้วทัดผมเธอไว้หลังใบหูก่อนจะค่อยๆประคองตัวเธอขึ้นอย่างถนุถนอม ชายหนุ่มน่าเอ็นดูยื่นหลอดนํ้าดื่มให้เธอจิบนํ้าได้สะดวกๆ “คุณไม่ต้องรู้สึกผิดที่เคยทําร้ายผมนะครับ เพราะว่าผมไม่เคยโกรธคุณเลย ผมเชื่อว่าที่คุณทําลงไปคงเป็นเพราะมีเรื่องอื่นในใจทําให้อยากหาที่ระบายเฉยๆ คุณต้องพักผ่อนให้มากๆนะ” ชายหนุ่มบอกแล้วซับเหงื่อที่นํ้าผากมนของอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน
จีน่าสบตาตาลก่อนคิดในใจว่า ‘กูรักมึง’
end of part 1
part 2 จะมาในอีกสองสามวันนะครับ ส่วนนี้ยังไม่มีฉากอีโรติกแต่รับรองส่วนหน้ามีแน่นอนครับ! ใครที่อ่านแล้วพอใจก็ช่วยทิ้งเม้นท์ไว้เป็นกําลังใจให้ไรท์ด้วยนะครับ ขอบคุณมากครับ! :-)