แพรวา part
พอหมอทุกคนออกไปจากห้องกันหมดทีนี้เลยเหลือแค่ฉันกับเขา ทั้งที่ฉันพยายามหลบหน้าเขาแล้วแท้ๆพอเป็นแบบนี้แล้วฉันก็ไม่สามารถจะหลบเขาไปไหนได้อีก ในเมื่อเขาให้ฉันมาเป็นพยาบาลส่วนตัวให้แบบนี้ไหนจะที่ผู้บริหารขอร้องไว้อีก เห้อ~ เมื่อไหร่ชีวิตฉันจะสงบสุขเหมือนเดิมนะ
ฉันยังโกรธเขาอยู่แท้ๆ ทั้งเรื่องคืนนั้นแล้วไหนจะเรื่องผู้หญิงของเขาที่มาป่วนฉันอีก เขาเองก็รู้ว่าฉันโกรธอยู่ยังจะบังคับให้ฉันมาเป็นพยาบาลส่วนตัวให้อีก นึกแล้วมันน่าโมโหชะมัดเลย เขามัดมือชกฉันไม่ให้ฉันมีทางเลือกบ้างเลย
" คนไข้คะจะมองทำไมนักหนา " ฉันพูดกระแทกเสียงใส่เขาไป จริงๆก็โกรธอยู่แต่เห็นว่าทั้งตัวเขาแดงแบบนี้ เรื่องโกรธเอาไว้ทีหลังก็ได้
" มองเมียไงครับ " เขาตอบเสียงกวนหน้าเจ้าเล่ห์กลับมาฉันล่ะอยากจะข่วนหน้ากวนๆนั่นจริงๆเลย
" นี่คุณทำไมเรียกแบบนี้ถ้าคนอื่นได้ยินเเล้วเข้าใจผิดจะทำยังไง "
" ช่างสิฉันพูดเรื่องจริงหนิ " เขาพูดแล้วเกาแขนตัวเองที่เป็นผื่นอยู่ฉันเห็นอย่างนั้นเลยรีบเข้าไปดึงมือข้างที่เกาอยู่ออก
" อย่าเกาสิยิ่งเกาจะยิ่งเป็นเยอะนะ ทนเอาหน่อย " ฉันจับมือเขาไว้เเล้วบอกเขาเสียงดุ
" เป็นห่วงฉันหรอ " เขาดึงมือออกจากมือฉันแล้วเป็นฝ่ายจับมือฉันแทน
" ปล่าว แค่ทำตามหน้าที่ " จะให้บอกว่าใช่ฉันก็ไม่กล้าบอกหรอก เขาแววตาเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด โอ้ยนี่ใช่คนเดียวกับที่ขู่หมอเมื่อกี้มั้ยเนี่ย ใครก็ได้บอกฉันที
" เธอยังโกรธฉันอยู่ใช่มั้ย "
" ฉันจะโกรธคุณเรื่องอะไรล่ะ " อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะตอบว่าอะไร
" เรื่องที่ฉันข่มขืนเธอแล้วก็เรื่องที่ผู้หญิงพวกนั้นมาว่าเธอ " เขาก้มหน้าตอบเสียงอ่อนเหมือนสารภาพผิดอยู่ ทำให้ฉันกลั้นยิ้มไว้ ทำไมดูน่ารักจังนะตอนนี้
" คุณก็รู้หนิว่าฉันโกรธคุณอยู่แล้วทำไมถึงให้ฉันมาเป็นพยาบาลส่วนตัวให้ " ฉันพูดเสียงเข้มเขาแกล้งฉันไว้เยอะขอเอาคืนบ้างเถอะ
" ก็..เธอหลบหน้าฉัน ไม่ยอมรับสาย ไม่อ่านข้อความที่ฉันส่งไปเลย ฉันเลยเลือกเธอมาเป็นพยาบาลส่วนตัว เธอจะได้หนีฉันไปไหนไม่ได้อีก "
" คุณอยากเอาชนะฉันรึไง "
" ไม่ใช่อย่างงั้นนะ ฉันแค่...แค่ คิดถึงเธอ " พอได้ยินเขาพูดว่าคิดถึง ทำไมหัวใจต้องเต้นเร็วขนาดนี้ด้วย แล้วยังจะจ้องตาฉันอีก
" เอ่อ..คุณจะมาคิดถึงฉันทำไมฉันว่าคุณพักผ่อนเถอะ " ฉันอึกอักก่อนพูดให้เขาพักผ่อนเพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
" ปล่อยมือฉันได้แล้ว " ฉันบอกเมื่อเขายังไม่ยอมปล่อยมือฉันออกซักที
" แพรวา พรึบ " เขาเรียกชื่อฉันและดึงฉันไปกอดไว้ คุณลูคัสนั่งอยู่บนเตียงหน้าเขาเลยอยู่ตรงหน้าอกฉันพอดี
" นี่คุณ ปล่อย " ฉันพูดเสียงเข้ม ฉันโกรธอยู่ยังจะมาทำแบบนี้อีก
" ขออยู่แบบนี้ซักพักนะ " เขาบอกเสียงเบาเอาหน้ามาซุกหน้าอกฉันอีก จริงๆเลย แต่ฉันก็ยืนนิ่งๆให้เขากอดอยู่แบบนั้นไม่ได้กอดเขากลับ
" ฉันจัดการผู้หญิงพวกนั้นแล้ว จะไม่มีใครมากวนเธอได้อีก " เขาพูดเสียงเบาชิดหน้าอกฉัน
" ดีแล้วล่ะฉันไม่อยากมีเรื่อง ทีหลังคุณก็ช่วยดูแลคนของคุณให้ดีด้วยอย่าทำให้ฉันต้องเดือดร้อนเพราะเรื่องแบบนี้อีก " ฉันก็ตอบเขาไปตรงๆ อยู่สงบสุขมาตั้งนานอยู่ๆก็มีเรื่องเพราะเขาทั้งที่ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ฉันไม่ยอมหรอก
" พวกนั้นไม่ใช่ของฉัน " ยังจะเถียงอีก
" แล้วที่พวกนั้นมาหาเรื่องฉันคุณจะว่ายังไง พวกนั้นบอกว่าเป็นเมียคุณให้ฉันเลิกยุ่งกับคุณทั้งที่ฉันอยู่ของฉันเฉยๆไม่ได้ทำอะไรเลย " ฉันดันหน้าเขาออกและถอยหลังออกมา
" พวกนั้นฉันเคยมีอะไรด้วยก็จริงแต่แค่ครั้งเดียว แล้วก็ไม่มีอีกเลย พวกนั้นไม่ใช่เมียฉันเป็นแค่คู่นอน เธออย่าไปเชื่อที่พวกนั้นบอกนะ " ฉันเองก็คงเป็นแบบนั้นเหมือนกันสินะ ทำไมต้องรู้สึกน้อยใจด้วยล่ะ
" คุณไม่ต้องอธิบายหรอกนั่นมันเรื่องของคุณ ช่างเถอะขอแค่อย่าให้มีผู้หญิงของคุณมาหาเรื่องฉันอีกเป็นครั้งที่สองก็พอ " ฉันพูดนิ่งๆแต่รู้สึกน้อยใจชะมัด ทั้งที่ฉันไม่มีสิทธิจะรู้สึกแบบนั้นด้วยซ้ำ
" ต้องอธิบายสิก็เธอเป็นเมียฉันหนิเดี๋ยวเมียจะเข้าใจผิด "
" ไม่ใช่ "
" ทำไมจะไม่ใช่ฉันยังจำได้หมดทุกท่าเลยนะ " พูดอะไรน่าเกลียดชะมัด
" ... " ฉันเงียบแล้วเดินไปหยิบชุดของโรงพยาบาลที่ตู้เสื้อผ้ามาให้เขาเปลี่ยน ขืนอยู่ตรงนั้นต่อมีหวังได้ฆ่าเขาแน่
" แพรวาเธอจะไปไหนน่ะ อย่าไปนะ " เขาตะโกนเรียกเมื่อฉันเดินออกมา แค่มาหยิบชุดเองนะเนี่ยทำตัวเป็นเด็กๆไปได้
ห้องนี้ไม่เหมือนโรงพยาบาลเลยเป็นเหมือนโรงแรมมากกว่ามีทุกอย่างครบหมด ห้องกว้างมากๆเพราะอยู่ชั้นบนสุดและมีแค่ห้องเดียวเป็นห้องที่ใช้เวลาผู้บริหารและครอบครัวป่วย คนอื่นไม่มีสิทธิ นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เข้ามากว้างกว่าบ้านฉันตั้งหลายเท่า
" นี่เธอโกรธฉันอีกแล้วหรอ อย่าโกรธเลยนะฉันง้อไม่ทันแล้ว " ฉันไม่รู้ว่าเขาเดินตามฉันมาพอหันไปเลยชนเขาเต็มๆ
" ว้ายย " เขาคว้าเอวฉันไว้เลยไม่เซจนล้มไป
" ซุ่มซ่ามแบบนี้ไงฉันถึงเป็นห่วง " เขาบอกทั้งที่ยังกอดเอวฉันอยู่
" ปล่อยได้เเล้ว นี่คุณฉันอึดอัด " ฉันบอกเขาเมื่อเขากอดฉันแน่นขึ้นจนอึดอัด
" เธอในชุดพยาบาลนี่ก็น่ารักดีนะแต่ฉันว่าเสื้อเธอตัวเล็กไปหรือเพราะว่าเธอหน้าอกใหญ่ ส่วนกระโปรงก็พอได้แต่รัดรูปเกินไป " เขาพูดแต่ตาจ้องหน้าอกฉัน ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้เนี่ย
" โรคจิต ปล่อยฉัน "
" ว่าใครโรคจิต หื้ม " เขาก้มหน้ามาที่ต้นคอฉันและพูด แต่พอหน้าเขาโดนคอฉัน ฉันรู้สึกว่าตัวเขาร้อนๆนะคงมีไข้ด้วยแน่ๆ
" คุณลูคัสเอาหน้าออกไปเลยนะ ฉันยังโกรธคุณอยู่นะ " ฉันเริ่มวีนคิดอยากจะทำอะไรก็ทำได้รึไง
" ก็ได้ไม่เห็นต้องเสียงดังใส่เลย พูดดีๆก็ได้หนิ " เขาพูดเสียงงอนๆยอมเอาหน้าออกจากซอกคอฉันแต่ไม่ปล่อยมือออกจากเอวฉัน นี่เขาป่วยอยู่จริงรึปล่าวเนี่ย
" ปล่อยฉันด้วย " ฉันมองไปที่มือเขา
" ถ้าฉันปล่อยเดี๋ยวเธอก็หนีฉันไปอีก " ป่วยแล้วงอแงรึไงเนี่ย
" ฉันจะหนีไปไหนได้ล่ะถ้าฉันหนีเดี๋ยวคุณก็ใช้อิทธิพลทำให้ที่นี่ล้มละลาย ฉันไม่ยอมทำให้คนอื่นเดือดร้อนหรอก " ฉันบอกไปตามตรง
" เธอคิดว่าฉันจะทำจริงรึไง " เขาปล่อยมือออกฉันเลยขยับถอยออกมา
" ก็ใช่ ถ้าไม่อย่างนั้นคุณจะขู่ทำไมล่ะ "
" เพราะฉันแค่ต้องการอยู่กับเธอไง ไม่อยากให้เธอหนีฉันไปไหนอีก อย่าไปไหนนะ " ทำไมไม่เหมือนบังคับแต่เป็นการขอร้องล่ะ ฉันจ้องตาของเขานิ่งๆ แววตาเขาดูจริงใจ
" อืมม ฉันไม่ไปไหนหรอกคุณไปเปลี่ยนชุดเถอะ นี่ชุดคุณ " เห็นหน้าเขาแบบนั้นฉันก็ใจอ่อนและยื่นชุดของโรงพยาบาลไปให้เขาเปลี่ยน
" เปลี่ยนให้หน่อยสิ ฉันคันไปทั้งตัวเลย " พูดแล้วก็เกาตัวเองจนมันแดงกว่าเดิม
" นี่บอกว่าห้ามเกาไง ไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว เดี๋ยวออกมาทายาแก้คัน ห้ามอาบน้ำล่ะเหมือนคุณจะมีไข้ด้วยเดี๋ยวไข้ขึ้น เข้าใจมั้ย " ฉันไม่รู้ว่ากล้าสั่งเขาไปแบบนั่นได้ยังไงคงเป็นเพราะชินกับการต้องบอกคนไข้ที่ดื้อๆล่ะมั้ง
" เข้าใจครับ ไปเปลี่ยนชุดละออกมาถ้าไม่เจอเธอ ฉันไม่ทำให้ที่นี่ล้มละลายหรอกแต่เธอจะเป็นคนล้มเองแต่ไม่ใช่ล้มละลายนะล้มแบบอื่นแทน อยากลองมั้ยล่ะ " ฉันเหวอจนไปต่อไม่เป็นจริงๆ จากคนขรึมๆกลายเป็นคนเจ้าเล่ห์ได้ไงเนี่ย
" ไม่ลองอะไรทั้งนั้นแหละ ไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว " อย่างเขาคงไม่ต้องบอกหรอกว่าล้มแบบไหน
" ครับ ฟอดด~ " ก่อนไปเขาก้มมาหอมแก้มฉันแล้วรีบเดินเข้าห้องน้ำไป ไว้ใจไม่ได้จริงๆเลย
ฉันเอามือลูบแก้มตัวเองที่โดนเขาหอมไปเบาๆ แล้วยิ้มออกมามีความสุขจังแหะ วันนี้ฉันได้รู้ว่าเขาเป็นมาเฟียมีอำนาจมีอิทธิพลมากขนาดไหนที่สำคัญคงรวยมากแน่ๆมิน่าล่ะถึงมีผู้หญิงรุมล้อมขนาดนั้น และที่สำคัญเขาเจ้าเล่ห์มากด้วยขนาดป่วยนะเนี่ย ว่าแต่คนอย่างเขาเนี่ยนะจะไม่รู้ว่าตัวเองแพ้อะไรได้ยังไง ถึงได้เป็นเยอะถึงขั้นต้องเข้าโรงพยาบาล ออกมาคงต้องถามแล้วว่าแพ้อะไรมา
" แม่ล่ะ ฉันต้องโทรบอกแม่ว่าต้องเฝ้าไข้คนไข้ไม่ได้กลับบ้าน " พูดจบฉันก็โทรบอกแม่ทันที แม่ฉันเป็นห่วงฉันมากก็จริงแต่ท่านก็เข้าใจว่ามันเป็นหน้าที่ แค่มีอะไรต้องบอกแม่ก่อนแม่จะได้ไม่เป็นห่วงไม่ต้องรอฉัน ฉันดีใจจังที่แม่เข้าใจฉันในทุกๆเรื่องฉันถึงได้รักแม่มากยังไงล่ะ