経験済みなキミと、 経験ゼロなオレが、 お付き合いする話。(ในยามที่ผมซึ่งยังซิงไร้ประสบการณ์...
Posted by เกือบเป็นชุมนุมอนิเมะ on Sunday, September 20, 2020
ผมชื่อเนวิส ความรักของผม อาจจะดูแปลกไปบ้าง แต่ผมก็รักดวงหัวใจทั้งหมดของผม และผมคงทนไม่ได้ถ้าคนที่ผมรักต้องหลุดมือไปเพราะฉะนั้นไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ผมจะต้องเอาทั้งตัวและหัวใจของเธอมาให้ได้!
ฉันชื่อพระพราย ฉันเลิกเชื่อว่ารักแท้มีในโลกตั้งแต่ผู้ชายที่ฉันรัก ทิ้งฉันไปอย่างไม่ใยดี ฉันสัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่เชื่อมันอีก จนได้พบเขา แล้วเขาก็ทำให้ฉันได้รู้ว่า รักแท้
ไม่มีจริง!!!
ฉันคือปามล์ม ฉันไม่เคยแพ้ ฉันต้องได้ในสิ่งที่ฉันต้องการไม่ว่าจะได้มาจากอะไร ฉันไม่สนใจ ถ้าเป็นสิ่งที่ฉันต้องการ ถ้าปาล์มคนนี้อยากได้ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ต้องหลบ!
และผมคนนี้ก็คือซีเปีย สำหรับผมความรักคือการรอคอย ผมจะรอต่อไป แม้ว่าผู้หญิงที่ผมรักจะเป็นของใคร และถ้าใครคนนั้นทำให้เธอเจ็บ ผมจะไปชิงเธอมา!!
★
miew♪ music cafe | free code ♪
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร กรอกชื่อด้วยนะ _________ กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ หรือข้อมูลผิดพลาดครับ : _____________________________ ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ฉันตัดสินใจจะมาหาวายุที่มหาลัยของเขาทันที เพราะฉันอยากแน่ใจจริงๆว่าสิ่งที่มู่ลี่กับแอนลินบอกมันจริง หรือว่าไม่จริงกันแน่ แต่สำหรับตัวฉันขอให้ไม่เป็นแบบนั้นก็พอ
“อ้าว! เห้ย! แกม!!!!!!!!”
“เทน! วายุอยู่ไหน”
ทันทีที่ฉันเข้ามาหน้าตึกเรียนของเขา ไม่สิยังไม่ถึงหน้าตึกเรียนหรอกแค่เกือบๆ ฉันก็เจอเข้ากับพวกเพื่อนของวายุ หนึ่งในนั้นคือเทน เขาเป็นคนเดียวที่จะเรียกว่าสนิทกับฉันมากกว่าคนอื่นเลยก็ว่าได้
“เธอมาที่นี่ทำไม ไอ้วามันไม่ให้เธอมาหามันที่นี่ไม่ใช่หรือไง”
นอกจากจะไม่ได้คำตอบแล้วฉันยังโดนสายตาไม่พอใจของเทนกับมาอีกด้วย เขาคงไม่ชอบที่ฉันมาหาวายุที่นี่เพราะมันอาจจะเป็นอันตรายสำรับตัวฉันเองก็ได้ ใครๆก็รู้ว่าวายุฮอตมากแค่ไหน แล้วที่สำคัญนอกจากพวกเพื่อนเขาแล้วฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีใครรู้บ้างอีกมั้ยว่าฉันกับวายุเราเป็นอะไรกัน
“แต่ฉันมีเรื่องจะคุยกับเขา แล้วนี่วายุไปไหน”
“……………..” ทั้งเทนละก็พวกเพื่อนๆของเขาต่างก็หันไปมองหน้ากัน โดยไม่มีใครคิดจะตอบฉันสักคนว่าแฟนของฉันหายไปไหน ทำไมถึงมีแต่พวกเขา
“ได้! ถ้าพวกนายไม่บอกฉันก็จะไปหาเอง!”
“เดี๋ยว….”
“แกมม่า!”
ฉันกำลังจะทำอย่างที่พูดก่อนที่มือของเทนจะคว้าข้อมือของฉันเอาไว้ พร้อมกับดึงฉันกลับมาที่เดิม
“เดี๋ยวฉันไปตามมันมาเอง เธอรออยู่นี่แหละ”
เขาสั่งฉันนั่งรออยู่ตรงม้าหินอ่อนนั้น ก่อนที่เขาจะเดินออกไปแต่ยังไม่ทันที่เทนจะก้าวขาไปไหน คนบ้างคนที่ฉันอยากเจอก็เดินมาพอดี
“มาได้เวลาเลยนะมึง!”
“วายุ~~~~~”
“มาที่นี่ทำไม! ฉันบอกเธอไปแล้วจำไม่ได้หรอว่าอย่ามาหาฉันที่มหาลัย”
ทันทีที่เขาเจอหน้าฉันแทนที่จะดีใจที่ฉันมาแต่เปล่าเลย เขากลับต่อว่าที่ฉันมาหาเขาที่นี่ แต่ก็เพราะใครละที่ทำให้ฉันละเมิดกฎที่เขาตั้งเอาไว้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาไม่ยอมรับโทรศัพท์ของฉันเอง
“ฉันแค่มีเรื่องอยากคุยกับนาย”
“มานี่!!!!!!!!!!!”
จู่ๆวายุก็เข้ามาคว้าข้อมือฉันก่อนจะลากฉันให้เดินตามเขาไป เดี๋ยวนะฉันทำอะไรผิดงั้นหรอ ฉันทำอะไรให้เขาไม่พอใจมากขนาดนี้ ถ้าสิ่งที่เขาไม่พอใจคือการที่ฉันมาหาเขางั้นฉันขอถามหน่อยได้มั้ย ว่าเพราะอะไร!
“วา! แกมเจ็บนะปล่อย”
“เจ็บก็ดีจะได้จำ ทำไมช่วงนี้แกมถึงดื้อกับวาแบบนี้”
น้ำเสียงที่แข็งกร้าวของเขาเมื่อกี้หายไปไหน เหลือไว้แค่น้ำเสียงที่กลับมาอ่อนโยนเหมือนเดิมทำเอาคนที่ถูกกระทำแบบฉันตั้งรับไม่ทัน
“ก็แล้วทำไมวาไม่ยอมรับโทรศัพท์ของแกมเลยละ”
รู้มั้ย! ว่าเขาทำให้ฉันใจไม่ดี ฉันกลัวว่าสิ่งที่ฉันได้ยินมามันจะเป็นเรื่องจริง ฉันกลัวว่าเขาจะไม่ได้รักฉันเหมือนที่ฉันรักเขา เหมือนตอนที่เราเป็นแฟนกันครั้งแรก
“เห้อ~~~ มีใครมาพูดอะไรเกี่ยวกับวาให้แกมฟังอีกใช่มั้ย”
“…………….” นิสัยที่แก้ไม่หายของฉันคือฉันเป็นคนที่โกหกใครไม่เก่งเอาซะเลย โดยเฉพาะกับคนตรงหน้า แค่เขามองหน้าฉัน ก็หลบตาเขาแทบไม่ทัน
“คงมีสินะ ไม่งั้นแกมคงไม่ทำแบบนี้หรอก”
“ก็แล้ววาทำแบบนั้นจริงมั้ย????”
“แบบไหน?????”
ก็บอกแล้วไงว่าโกหกไม่เก่ง เผลอพูดออกไปอีกจนได้ แต่ฉันไม่บอกเขาหรอกว่าใครเป็นคนเล่าให้ฉันฟัง
“วายุนายมีแค่ฉันคนเดียวจริงๆใช่มั้ย”
“ทำไมถามแบบนั้นละ”
“ตอบมาสิ! ว่ามีแค่ฉันคนเดียว!”
“แกมม่า~ฟังนะ”
เขาจับไหล่ทั้งสองข้างของฉันพร้อมกับมองเข้ามาในตา สายตาที่เขามองมาฉันไม่รู้หรอกว่ามันหมายถึงอะไร แต่ทำไมความรู้สึกของฉันมันกำลังบอกว่าคนตรงนั้นไม่พอใจ
“เราคบกันมากี่ปีแล้ว”
“สองปี”
ฉันกับวายุเราคบกันมาสองปีแล้ว มันอาจจะไม่นานเท่าไหร่แต่สำหรับเขาฉันคงเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาสามารถคบได้นานมากขนาดนี้
“แกมรู้ใช้มั้ย ว่าก่อนที่วาจะมาคบกับแกมวาเป็นยังไง”
“รู้สิ”
ฉันรู้ว่าเขาเป็นยังไงมาก่อนเพราะแบบนี้ไงมันเลยทำให้ฉันกลัว กลัวว่าเขาจะกลับไปเป็นแบบเดิมอีก ทั้งๆที่ตอนนั้นไม่มีใครเห็นด้วยเลยที่ฉันตกลงคบกับวายุ เพราะเขามันเป็นตัวอันตรายสำหรับผู้หญิง แต่เพราะว่าฉันรักเขาฉันเลยอยากลองเสี่ยง
“งั้นแกมก็ต้องรู้ว่าผู้หญิงที่วาคบได้นานที่สุดมีแค่แกมม่าคนนี้คนเดียว”
“อืม!”
“แล้วรู้มั้ยว่าทำไมต้องเป็นแกม”
“ทำไม!”
นั้นสินะทำไมต้องเป็นฉันที่เขาเลือก ทั้งๆที่คนอย่างวายุจะหาผู้หญิงที่สวยกว่าฉัน ดีกว่าฉันอีกกี่คนก็ได้แต่ทำไมต้องเป็นฉัน
“ก็เพราะแกมเป็นผู้หญิงที่วารัก และก็เป็นผู้หญิงที่ไม่เหมือนคนอื่น”
“ไม่เหมือนยังไง แกมไม่เข้าใจ”
ถ้าถามว่าฉันดีใจมั้ยที่วายุบอกว่ารักฉัน มันก็ดีใจอยู่หรอกแต่มันชินไปแล้วเพราะเขาก็มักจะพูดแบบนี้ทุกวัน
“เพราะแกมไม่งี่เง่า! ไม่มาวุ่นวายกับชีวิตของวาจนมันน่าเบื่อนะสิ!”
“………..วา”
ประโยคหลังที่เขาเน้นมันพร้อมกับแรงบีบที่ไหล่ที่มันเพิ่มขึ้นจนฉันรู้สึกเจ็บขึ้นมา หมายความว่าไงเขากำลังจะบอกว่าฉันเป็นผู้หญิงที่งี่เง่างั้นหรอ
“กลับไปซะ! ถ้าไม่อยากให้วาต้องเบื่อแกมตอนนี้”
“นายกำลังจะบอกว่าฉันวุ่นวายกับชีวิตของนายมากไปงั้นหรอ”
“หรือมันไม่จริงละแกม วาบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามาที่นี่แต่แกมก็มา! อย่าคิดนะว่าวาไม่รู้ที่แกมมานี่เพื่ออะไร”
“…………………..” เหมือนมีอะไรมาจุกที่อกทำให้ฉันพูดออกไปไม่ได้ ทั้งๆที่ตอนนี้ฉันเริ่มจะมั่นใจอะไรบ้างอย่างแล้วจริงๆ
“วาไม่ชอบให้ใครมาทำตัวเป็นเจ้าของเหมือนที่แกมทำอยู่ตอนนี้หรอกนะ มันน่าเบื่อ!!!!!!”
“แกมก็เบื่อวาแล้วเหมือนกัน!!!!!!!!!!!”
ฉันตะคอกใส่หน้าวายุก่อนจะรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น พร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมา ฉันไม่น่ามาหาเขาที่นี่เลย ไม่น่าเลยจริงๆ มาถึงตอนนี้ฉันก็เริ่มมั่นใจแล้วว่าวายุคนที่ฉันรักเขาเปลี่ยนไปแล้ว เขาเป็นอย่างที่ทุกคนเคยพูดเอาไว้จริงๆ เพียงแต่ฉันมันยังโง่ๆที่ไปรักผู้ชายอันตรายแบบนั้น
“คนนิสัยไม่ดี!”
-___________________________________________________________________________________________________________
ต้องบอกกันไว้ก่อนเลยว่าพระเอกเรื่องนี้ ไม่ใช่คนดี!!!!!! แน่นอน!!!!!!! และนางเอกก็คงไม่โง่จนเกินไปที่จะยอมเป็นแค่ของตายของผู้ชายเลวๆ